Dit weekend bezocht ik het ouderlijk huis. Vanuit het raam kijk je uit op het huis, waar eens mijn overgrootouders woonden. Het is onlangs verkocht en wordt op dit moment weer tot leven gewekt nadat het een aantal jaren te koop stond en enigszins verwaarloosd werd.
Een paar weken geleden heb ik foto's uit een familiefotoalbum gescand. Waaronder deze:
Zo zag het huis er in de veertiger jaren uit. Naast de Ford staan mijn overgrootouders; de jonge vrouw is de zus van mijn grootmoeder en het kleine meisje is haar dochtertje. De afgelopen week had ik dankzij de sociale media contact met een achterneef, die ik in m'n jonge jaren een paar keer heb ontmoet, maar nu niet meer zou herkennen als ik hem tegen het lijf liep. Het kleine meisje is zijn moeder. En zo is de cirkel weer rond.
Nu ik toch bezig ben: hier is nog een opname van de mooie Ford, met de overgrootouders ernaast en hun beide dochters - mijn oma en haar zusje - in de auto.
maken we een strandwandeling ;)
Er zit ergens een blogbericht in de pen, maar door tijdgebrek komt er nu eerst weer eens een fotoblogje.
Het was heerlijk rustig aan het strand, en helemaal niet koud.
Het leek of er in de duinen minder sneeuw lag dan elders.
Dit was een weekendje voor familiebezoek in Noord-Holland. Onderweg - vooral zaterdag - heb ik heel veel mooie foto's NIET kunnen maken. Je kunt de auto niet overal plompverloren langs de kant van de weg parkeren.
Vrijdag sneeuwde het. Voor de planten die dachten dat het al voorjaar werd, was het beter geweest als die sneeuw voorafgegaan was aan de strenge vorst. Voor de schaatsers trouwens ook, maar ik zag onderweg dat er alweer heel wat baantjes schoongeveegd zijn. De Grote Sloot in Schagerbrug is niet zo gemakkelijk schoon te krijgen. Daar heeft het vrijdagmiddag een tijdje gedooid, wat in combinatie met de sneeuw een rommelige ijsvloer gaf. Vandaag (zondag) werd er evengoed veel geschaatst. Dat is toch ook veel leuker dan op een ijsbaan!
Het IJsselmeer is dichtgevroren. Ik voorzie grote problemen als al dat ijs binnenkort gaat kruien..
En zo is er weer een eind gekomen aan een koud maar mooi weekend.
Op de grens van 2011 en 2012 plaats ik nog snel een filmpje van een uitstapje vlak over de grens.
We gaan geregeld even op bezoek bij de oosterburen. Je hoeft niet zo heel ver te rijden voor het echte 'Duitslandgevoel' en er is voor jong en oud genoeg te beleven. Zo zijn er de dierentuinen in Nordhorn, Rheine (met ernaast: de Gradierwerke) en Osnabrück. Deze zijn niet groot, maar heel betaalbaar en geschikt voor een ochtend of middagje. Je hebt Burg Bentheim en ook Museumsdorf Cloppenburg. Dit openluchtmuseum is in dit jaargetijde niet op z'n mooist, maar het voordeel is je alles rustig kunt bekijken zonder dat andere bezoekers voor je voeten of voor je cameralens lopen. Alleen jammer dat het museum inmiddels is omsloten door nieuwbouw en een groot zwembad. Wil je er een keertje heen, neem dan de laatste afslag naar Cloppenburg. Daar staat het Museumsdorf al op vermeld; verder kun je de borden volgen.
Tip: de site Geheim over de grens.
Het filmpje is gemaakt van foto's met behulp van het programmaatje PhotoFilmStrip. Dat werkt snel en handig.
Een reisje naar Polen is een hele onderneming als je normale vakantiebestemming Duitsland, Oostenrijk, en, als toppunt van avontuurlijkheid, Engeland per vliegtuig is. Polen is voor ons in veel opzichten moeilijk te begrijpen en dat niet alleen vanwege de taal. Onze reis voerde naar het noordoosten, naar het vroegere Masuren, het land van meer dan 3000 meren.
Masuren was Duits tot 1945. Toen moesten alle inwoners vluchten, midden in de winter. Door de barre weersomstandigheden, maar vooral door de achtervolgende Russen zijn velen omgekomen. Voor wie ertegen kan: hier is een filmpje over de verdrijving van de Duitsers uit de oostgebieden. De overlevende Duitsers uit voormalige oostgebieden, nu onderdeel van Polen, Rusland en Litouwen, wonen verspreid over Duitsland en de rest van de wereld. Er zijn veel boeken verschenen met hun jeugdherinneringen.
Enkelen bleven achter. Bij zo'n familie logeerden wij op boerderij annex gastenverblijf. Duits spreken en zelfs Duits zingen in de kerk was een tijd lang verboden, maar de meesten kunnen zich nog prima verstaanbaar maken in die taal. Gelukkig maar, want onze Poolse talenkennis is bijna nihiel.
De generatie die de (na)oorlogse ellende heeft meegemaakt is langzamerhand aan het verdwijnen, maar in het gezin waar wij gastvrijheid genoten - en wat voor gastvrijheid! - woonde een oude tante die als negenjarig meisje haar moeder en zusjes doodgeschoten zag worden door de Russen. Zelf raakte ze gewond en werd pas gevonden na drie dagen in de sneeuw gelegen te hebben. Haar vingers en tenen waren bevroren en zijn later zwart geworden en afgevallen. Ongelooflijk hoe handig ze evengoed was met die handen! Ze maakt zich nuttig met koken en andere huishoudelijke taken, en is een fijn mens om mee te praten. Opgewekt en intelligent, en ook nog vol humor. Doordat we telkens mochten (moesten eigenlijk) meeëten aan tafel hoorden we de nodige verhalen en kregen we een beter inkijkje in het dagelijks leven dan wanneer we in een hotel of op een camping hadden gebivakkeerd.
Boerderij annex gastenverblijf
Veel gebouwen uit de Duitse tijd worden nog bewoond en zijn zo goed mogelijk opgelapt. Polen maakt in het algemeen een armelijke indruk; het communisme heeft veel sporen nagelaten. Maar de natuur maakt indruk: grote en kleine meren, enorme bossen en een glooiend landschap.
Of ik er binnenkort weer heen zou willen? Niet echt. De reis is bijzonder vermoeiend per auto, niet alleen vanwege het aantal kilometers, maar ook door de wegen in Polen. We reden over provinciale wegen met om de haverklap snelheidsbeperkingen. Daar kun je je maar beter aan houden, want het wemelt van de flitspalen. Toch was dit een interessante reis en een hele belevenis.
Hier is een filmpje van een boottocht op de Krutynia. In de zomer is dit een populair uitstapje, maar nu in oktober hadden we de rivier voor ons alleen.
Na een verregende zomer hadden we nog wat mooie dagen tegoed. Dit weekend hebben we er een paar gekregen. Wandelen, fietsen, lekker buiten zitten met een boekje of de krant, wat klungelen in de tuin - al die dingen die de laatste tijd niet echt aanlokkelijk waren kwamen nu weer in beeld. Helaas is het weekend alweer voorbij...
De lange herfst- en winteravonden zijn in aantocht. Tijd
voor spelletjes en puzzels.
Ooit heeft er al eens een puzzelzelfmaaktip op dit blog gestaan, maar Computeridee wees op een nieuw programmaatje dat heel plezierig werkt
en zelfs in de gratis versie aardig wat mogelijkheden heeft: Astra Gift Maker.
Hiermee zet je in een paar stappen een foto in een puzzel om en die kun je
vervolgens opslaan voor later gebruik of opsturen naar familie en vrienden. Idee: installeer Astra op je laptop als die meegaat op reis. Verveling uitgesloten, zelfs zonder internetverbinding. Ook leuk voor (klein)kinderen!
Natuurlijk zijn er ook apps voor tablets die dit kunnen
(deze bijvoorbeeld), maar aangezien ik nog niet in het bezit ben van zo’n
apparaat kan ik daar weinig zinnigs over zeggen.
Een voorbeeld met een Oostenrijkse dame (zipbestand, dus eerst even uitpakken)
De nieuwe Canoncamera is nu langzamerhand ingewijd. Althans, dat zou zo moeten zijn. In de praktijk valt het nog niet altijd mee. Deze camera functioneert minder goed dan de vorige twee Canons op stand 'automatisch' (hier staat dat ook), en daardoor word ik gedwongen om me te verdiepen in allerlei instellingen waarvan ik best wist dat ze bestonden en dat je er van alles mee kon doen, maar die me al moe maakten als ik aan ze dacht. Sluitertijd, diafragma, witbalans, dat soort dingen. Natuurlijk gaat dit alles gepaard met vallen en opstaan en met het verlies van goede fotomomenten omdat ik niet zo snel de juiste draai- of drukknopjes kan vinden.
Aan de andere kant lukken er soms foto's die voorheen altijd te flets of saai werden.
Boeken of fototijdschriften (meestal uit de bieb) helpen veel en werken best inspirerend, maar het gebeurt ook vaak dat ik er moedeloos van word. Zulke foto's lijken onbereikbaar. Komt natuurlijk bij dat die meestal gemaakt worden met een spiegelreflexcamera en na jaren (zelf)studie, en daar kun je als hobbyplaatjesschieter met een compactcamera niet aan tippen.
In ieder geval: hier zijn nog een paar pogingen van de afgelopen week.
Wie net als ik goede tips kan gebruiken kan, behalve in boeken en tijdschriften, ook een kijkje nemen op sites als digitalefotografietips.nl of photofacts.nl.
Google had weer iets nieuws: gebruik je eigen afbeelding als uitgangspunt voor je zoektocht. Ga naar images.google.com en upload je foto, of plak een url van het plaatje in het zoekvenster. Zo dus.
>
Dat leek me wel wat. Op die manier kon ik bijvoorbeeld makkelijk achterhalen hoe die paarse paddenstoel heet die ik zo fraai op de foto had gekregen. Of wat dat ook alweer voor gebouw was, waarbij we in de vakantie rondgekeken hebben.
De proef op de som, met een vliegenzwam om het makkelijk te maken:
Goed, de eerste twee plaatjes zijn óók vliegenzwammen. De rest van de foto's passen qua kleur heel aardig bij het uitgangsplaatje, maar verder..
Een gebouw dan. Er moeten honderden, zoniet duizenden foto's op internet rondzweven van het slot in Schwerin. En een deel daarvan zal vanaf hetzelfde punt genomen zijn, dus dat kan toch niet zo moeilijk zijn...?
Een laatste poging met een koe in een weiland levert alles op, behalve een koe:
Misschien doe ik iets verkeerd, maar voorlopig zie ik de voordelen van deze zoekfunctie nog niet zo duidelijk. Dan kan ik net zo goed als vanouds 'paarse padde(n)stoel' intypen:
Begin mei woedden er branden in de duinen. De brand bij Sint Maartenszee was dan wel niet de grootste, maar die zwarte plek is een akelig gezicht. De onderste foto's zijn van twee weken geleden, 12 juni. Er waren er alweer groene sprietjes te zien. De duinen worden heus wel weer groen, maar de struiken, die decennia lang tegen de elementen en de zanderige zoute grond in hun best gedaan hebben om te groeien en bloeien, zullen we niet snel terug zien komen. Verder dan formaat bonsai komen bomen en struiken sowieso niet onder die omstandigheden en wat er staat is meestal veel ouder dan je denkt. Wie zo'n brand veroorzaakt, al dan niet met opzet, heeft geen idee wat hij aanricht. Over de dierenlevens wil ik liever niet eens nadenken..
In de verte de verbrande duinen, 11 mei
Op 12 juni ligt er alweer een groene waas over het zwarte zand
Bijna iedereen kent het programma Picasa van Google en weet dat je er leuke dingen mee kunt doen (Niet? Kijk bijvoorbeeld hier). Ik gebruik het nog het meest voor het maken van collages, van de rest van de mogelijkheden vergeet ik vaak dat ze er zijn.
Deze foto's zijn vanochtend genomen tijdens een wandeling in het Diaconieveen. Het luide gekwaak van kikkers moet je er even bijdenken.
Diaconieveen (klik op de foto voor een groter formaat)
Het is niet altijd leuk dat een dochter in het buitenland woont, maar er zijn compensaties. Dankzij haar baantje op Castle Drogo konden we in dat kasteel logeren. In de bediendenvertrekken weliswaar - we kennen onze plaats - maar het was een bijzondere ervaring, en de tuin en omgeving zijn prachtig.
E-boekje lezen op het dak van ons 'vakantiehuisje'
Castle Drogo
Wie geïnteresseerd is kan de foto's hier vinden. Ik heb fijn kunnen oefenen met de nieuwe camera, maar het kostte wat tijd om die honderden kiekjes uit te zoeken..
Na bijna 3 jaar en ruim 10.000 foto's werd m'n fototoestel sleets. Het werd dus langzamerhand tijd voor een nieuwe en dat leverde een maanden durende zoektocht met veel keuzestress op. Geen camera is perfect en voldoet aan alle punten op het lijstje. Zo betekende een flink zoombereik (tot voor kort) dat je een flinke toeter van een toestel mee moest slepen, en het kan ook nog eens in omgekeerd evenredig verband staan met de kwaliteit van de foto's.
Een spiegelreflex is natuurlijk het walhalla van de fotografie, maar als het je gewoonte is nooit zonder camera op stap te gaan is het geen pretje om voortdurend met zo'n bakbeest om je nek te lopen. Komt nog bij dat ik zonder leesbril moeite heb met al die instellingen en kleine symbooltjes. En dat ik nog even geen tijd en zin heb om me serieus in de technische kant van het maken van foto's te verdiepen.
Dus wat moest het worden? Een handzaam toestel, goed kunnende zoomen en macrofoto's maken en vooral: acceptabele kwaliteit leverend. Interessante extra's als artistieke effecten, GPS en andere toeters en bellen zijn aan mij niet zo besteed. Als ik foto's wil bewerken doe ik dat na de tijd wel in Paint Shop Pro of een ander programma. De mogelijkheid 3D-foto's te kunnen maken zal mij nooit kunnen verleiden..
Camera's kunnen van alles tegenwoordig..
De vorige 2 camera's waren Canons en als gewoontedier ben ik daar weer bij uitgekomen. Toch heb ik serieus gekeken naar allerlei andere merken en modellen en waarschijnlijk zie ik binnenkort testresultaten binnenkomen die me aan het twijfelen gaan brengen. Het lijkt me het beste voorlopig mijn ogen maar te sluiten voor alle informatie die de komende tijd op het gebied van fotocamera's binnenkomt.
De nieuwe aanwinst is een Canon Powershot SX220. Toen hij na een paar dagen binnenkwam verbaasde ik me over het kleine formaat van dit apparaat. Hij is half zo dik als mijn vorige toestel, een Canon Powershot SX100 IS. Dat komt voor een deel door de batterijen. Steeds minder fotocamera's werken met gewone oplaadbare batterijen; meestal zijn ze voorzien van een accu. Omdat de accu van de nieuwe Canon maar ruim 200 foto's meegaat heb ik meteen een extra exemplaar besteld. Vooral op vakantie kan ik mezelf moeilijk beheersen en een paar honderd foto's zijn snel gemaakt.
Gistermiddag kwam de post het pakje brengen en na het uitpakken moest eerst de accu twee uur en vijf minuten opladen, aldus de handleiding. Ik heb het niet gecontroleerd, maar het klopt wel zo ongeveer. Zodoende was er voldoende tijd om de zaak uit te pakken, de software te installeren en de verkorte handleiding te bestuderen. Jammer, maar begrijpelijk, dat de uitgebreide handleiding alleen op cd-rom geleverd wordt. Ik zie me niet met de pc onder de arm naar buiten lopen om na te kijken hoe ik een bepaalde instelling terugvind. Misschien zet ik het pdf-je op m'n e-reader..
Na die 2 uur en 5 minuten kon ik aan de slag. Zo'n klein apparaat is eerst wel wennen, je hebt niet zoveel houvast. Het is een beetje vreemde beslissing geweest van de ontwerpers om de flitser automatisch op te laten klappen als je de camera aanzet. Meestal zitten je vingers in de weg en kàn hij niet eens omhoog. Dat hindert niet, want meestal fotografeer ik zonder te flitsen; als ik de flitser wil gebruiken kan ik zelf wel bedenken dat ik hem moet opklappen.
Niet alleen het formaat van het toestel, ook de bediening is net weer anders dan m'n vorige Canon. Ik maak graag macrofoto's van bloempjes en beestjes, en bij de vorige ging dat heel simpel met het bloemetjessymbooltje. Met de nieuwe camera kun je alles in de stand 'automatisch' doen (wat ik altijd wel makkelijk vind, dan hoef ik me niet om knopjes en instellingen te bekommeren - die ik vaak niet eens goed kan zien vanwege enz. enz.), maar bij macrofoto's gaat dat nu toch niet helemaal goed. Het lukt weer wel als ik kies voor diafragmavoorkeuze (AV) en vervolgens het bloemetje selecteer. Daar is ook nog de optie handmatig scherpstellen en dat geeft soms nog betere resultaten. Moet ik wel eerst een leesbril opzetten...
De meeste instellingen moet ik nog uitproberen, maar daar heb ik de uitgebreide handleiding bij nodig. Sommige opties zijn makkelijk te vinden, maar lang niet alles.
Na de testfoto's van gistermiddag en vanavond is de batterij schoon leeg. Een deel van de foto's (de minder geslaagde pogingen laat ik weg) is hier te bekijken. Hou er rekening mee dat het eerste probeersels zijn...
De foto's zijn niet in oorspronkelijk formaat te bekijken, ik zal er vandaag of morgen eentje in volle glorie plaatsen.
Het ene rokje-boven-blote-knieën dat vandaag te zien was in de winkelstraat beloofde nog geen lente, hooguit een blaasontsteking. Wat een koude wind! Maar de vogeltjes fluiten en voorjaarsbloemen weten niet beter dan dat het in deze tijd van het jaar frisjes kan zijn.
(dit is niet mijn tuin, ik heb helaas maar weinig krokusjes)
Het lokt tegenwoordig niet echt om veel plaatjes te schieten. De lente die in de lucht hangt kun je moeilijk in een foto vangen en verder is alles grijs en grauw. Vooral met bewolkte luchten, motregen en mist is het een saaie boel. Zo heel erg is dat niet, want er staan nog een paar duizend foto's op m'n computer te wachten op een naam en een plekje in de juiste map. Misschien eens een paar maanden onbetaald verlof opnemen...?
Toch zijn er nog een paar fotootjes bijgekomen. Gecombineerd in een collage lijkt het nog een beetje fleurig, maar let niet teveel op de (on)scherpte.
"Mysterieuze vleugelpiano duikt op in zee" stond vandaag op de site Waarmaarraar, met een link naar een filmpje op YouTube. In de Amerikaanse staat Florida stond ineens een piano op een zandbank en niemand weet hoe die daar komt.
In Nederland komt dit verschijnsel ook voor:
Deze piano, of wat ervan over is, stond in april 2010 op het strand van St. Maartenszee. Van zoiets slaat je verbeelding op hol en je ziet allerlei Titanic-achtige taferelen voor je. Hoe komt zo'n piano op het strand? Van boord gevallen? Is er een schip vergaan? Wie heeft er op gespeeld?
Blijkbaar heerst het; na massaal uit de lucht vallende vogels krijgen we nu het verschijnsel van de gestrande piano's.
Er is een nieuwe versie van Fotosketcher. Dit leuke programma is gratis, bescheiden van omvang en niet moeilijk in het gebruik. Bovendien spreekt het Nederlands. Met Fotosketcher verander je je foto's in schilderijen, aquarellen of tekeningen. Je kunt de kunstwerken meteen van een lijst voorzien. Het plezierige is dat het resultaat niet verkleind wordt, iets dat je vaak ziet in online versies van dit soort programma's. Als je wilt kun je dus je creatie in groot formaat (laten) printen en aan de muur hangen.
Sommige bewerkingen kosten heel wat tijd; vandaar het kopje koffie in de menubalk neem ik aan ;)
Ik ben er een tijdje heel zoet mee geweest. Op de site van Fotosketcher staan meer voorbeelden en op het bijbehorende blog staan tips en handleidingen.
