Als je een zekere leeftijd hebt bereikt loop je het risico dat je ogen (nog verder) achteruit gaan. In de winter, wanneer het een groot deel van de dag te donker is om zonder lamp te lezen is een goede leesbril voor mij onmisbaar. Er slingeren in huis en in de tas die meegaat naar het werk al de nodige leesbrillen rond, op sterkte gemaakt en voornamelijk ingesteld op de afstand tot het computerscherm. Vandaar dat ik van de winter dus meer achter dat computerscherm dan met de neus in een boek te vinden was, want het lezen bij (niet al te best) lamplicht werd bijna onmogelijk. De korte periodes met daglicht werden voornamelijk benut om het stapeltje achterstallige kranten weg te werken. Zodoende is het lezen van boeken er grotendeels bij ingeschoten, maar daar staat tegenover dat de nieuwtjes op internet goed werden bijgehouden .. Uiteindelijk heb ik toegegeven aan het verval en een nieuwe leesbril aangeschaft, speciaal geschikt voor de korte afstand.
De laatste paar avonden heb ik dus lekker met een boekje op de bank gezeten.
Het boek "
De veren van de dinosaurus" van de Deense schrijfster Sissel-Jo Gazan is helaas alweer uit. De korte inhoud (met dank aan NBDBiblion): Anna, alleenstaande moeder van een dochtertje en laatstejaarsstudent aan het Biologisch Instituut in Kopenhagen, heeft zojuist haar eindscriptie over de oorsprong van vogels ingeleverd. Tussen haar en haar scriptiebegeleider Helland heeft het nooit erg geboterd, noch qua wetenschappelijke theorieën over de oorsprong van vogels (zijn het wel of niet hedendaagse dinosaurussen?) noch op het persoonlijke vlak. Op een morgen wordt Helland dood in zijn kantoor gevonden met op zijn schoot de scriptie van Anna, en zijn tong op zijn borst. De dood van Helland stelt iedereen voor een raadsel, ook inspecteur Søren die de zaak onderzoekt. De zaak wordt nog gecompliceerder als een medestudent van Anna verdwijnt.
Het boek wordt slechts ten dele in beslag genomen door de oplossing van de moorden. De relatie tussen ouders en kinderen speelt ook een grote rol, en natuurlijk het academische wereldje waarin het zich afspeelt en dat niet altijd zo rooskleurig wordt afgeschilderd. En passant steek je heel wat op over de dino's met hun verenkleed, die al dan niet de
voorouders zijn van de huidige vogels. Het plezierige aan dit boek is dat het in positieve sfeer eindigt, behalve voor de slachtoffers dan natuurlijk. Een tip voor lezers met een levendig voorstellingsvermogen: lees het stukje over lintwormen niet onder het eten...
