Sinterklaas en het oranje hondje

Sinterklaas is weer helemaal terug. En terecht, de kerstman kan niet aan hem tippen. In mijn herinnering is de Sinterklaastijd een magische tijd vol verwachting. 's Avonds probeerde ik wakker te blijven om het bezoek van Zwarte Piet, die de schoentjes kwam vullen, niet te missen. Dat lukte nooit.
Vanaf de 1e klas (voor de jonkies: dat is nu groep 3) vierden we het sinterklaasfeest niet meer op de zolderverdieping van de lagere school, waar de kleuters gehuisvest waren, maar in de grote zaal van het dorpscafé. Mijn geloof in de Goedheiligman was op m'n 6e jaar nog rotsvast. Sinterklaas kon en wist alles; alle ongerijmdheden gingen volledig aan mij voorbij.

We moesten om de beurt bij Sinterklaas komen. Nu was dat op zichzelf al een ramp voor een pijnlijk verlegen kind, maar Sint had ook nog eens een vermanend woord voor de kleine Lies: ze mocht 's avonds niet meer het speelgoedhondje afpakken van haar kleine broertje. O, wat kwam dat hard aan. Wat was namelijk het geval: Lies pakte die hond helemaal niet af. Broertje gooide die hond uit zijn bedje en Lies legde hem terug, telkens weer. Broertje vond dat een leuk spelletje. Maar na een aantal keren werd Lies slaperig en ze vond het zo zielig voor hondje dat ie op de grond moest slapen, dat ze het beestje zelf maar mee naar bed nam. Niks afpakken, alleen maar goede bedoelingen.



Het door oma gehaakte hondje. Zoals je ziet heeft hij alle avonturen overleefd.

Dat Sint dat niet wist! Sint wist toch alles? Waarschijnlijk schreef ik het misverstand toe aan mijn moeder, die het vast had verklikt omdat de ouders nou eenmaal materiaal moesten aanleveren voor het grote boek. Mijn vertrouwen in Sinterklaas liep in elk geval geen onherstelbare deuk op. Toch blijkt uit het feit dat dit incident is blijven hangen dat het onrecht hard aankwam - wat waarschijnlijk ook betekent  dat m'n jonge jaren redelijk voorspoedig verliepen, anders waren er wel belangrijker zaken in m'n geheugen gegrift!

Sinterklaasliedjes zingen bij opa en oma, met grote broer en de neven en nichtjes (1964)

Strandweer

Eindelijk weer eens een weekendje terug naar de kust. Het was heerlijk weer om langs het strand te wandelen, en dat hebben we dus gedaan.

 

 

(dit is wat er is overgebleven van de piano)

Boekencarrousel van Google

Google heeft iets met boeken. Er wordt druk aan de weg getimmerd met het digitaliseren en beschikbaar stellen van (oude) boeken en door de verkoop van e-books probeert Google een graantje mee te pikken op de boekenmarkt.Nu nog een mooie boekenkast om al dat moois in uit te stallen. Een 'oneindige digitale boekenkast' hebben ze uitgedacht, een soort toren of carrousel, en de testversie staat online op Chrome Experiments .

Goed:
- leuk om in te snuffelen
- in een paar klikken krijg je een goede indruk van het boek en je kunt meteen doorlinken naar een boekhandel of bieb

Niet zo goed (maar het kan best zijn dat er nog veel aan verbeterd gaat worden):
- veel titels en schrijvers zijn onleesbaar door de kleine lettertjes en er is geen mogelijkheid om de boekenmolen 'dichterbij' te halen of te vergroten
- zoeken op auteur of titel is (nog) niet mogelijk
- veel rechtenvrije boeken zijn niet gratis te downloaden

Kortom, interessant om eens te bekijken en om een indruk te krijgen van wat er allemaal mogelijk is, maar voor praktisch gebruik (nog) niet zo geschikt.

De boekenmolen werkt alleen goed in Google's eigen browser, Chrome. Heb je die niet op je computer, dan kun je op dit filmpje zien hoe een en ander eruit komt te zien:



Chrome Experiment - WebGL Bookcase 

Zie ook: Socialmedia.nl



Polen: sporen van het verleden

Een reisje naar Polen is een hele onderneming als je normale vakantiebestemming Duitsland, Oostenrijk, en, als toppunt van avontuurlijkheid, Engeland per vliegtuig is. Polen is voor ons in veel opzichten moeilijk te begrijpen en dat niet alleen vanwege de taal. Onze reis voerde naar het noordoosten, naar het vroegere Masuren, het land van meer dan 3000 meren.

Masuren was Duits tot 1945. Toen moesten alle inwoners vluchten, midden in de winter. Door de barre weersomstandigheden, maar vooral door de achtervolgende Russen zijn velen omgekomen. Voor wie ertegen kan: hier is een filmpje over de verdrijving van de Duitsers uit  de oostgebieden. De overlevende Duitsers uit voormalige oostgebieden, nu onderdeel van Polen, Rusland en Litouwen, wonen verspreid over Duitsland en de rest van de wereld. Er zijn veel boeken verschenen met hun jeugdherinneringen.

Enkelen bleven achter. Bij zo'n familie logeerden wij op boerderij annex gastenverblijf. Duits spreken en zelfs Duits zingen in de kerk was een tijd lang verboden, maar de meesten kunnen zich nog prima verstaanbaar maken in die taal. Gelukkig maar, want onze Poolse talenkennis is bijna nihiel.

De generatie die de (na)oorlogse ellende heeft meegemaakt is langzamerhand aan het verdwijnen, maar in het gezin waar wij gastvrijheid genoten - en wat voor gastvrijheid! - woonde een oude tante die als negenjarig meisje haar moeder en zusjes doodgeschoten zag worden door de Russen. Zelf raakte ze gewond en werd pas gevonden na drie dagen in de sneeuw gelegen te hebben. Haar vingers en tenen waren bevroren en zijn later zwart geworden en afgevallen. Ongelooflijk hoe handig ze evengoed was met die handen! Ze maakt zich nuttig met koken en andere huishoudelijke taken, en is een fijn mens om mee te praten. Opgewekt en intelligent, en ook nog vol humor. Doordat we telkens mochten (moesten eigenlijk) meeëten aan tafel hoorden we de nodige verhalen en kregen we een beter inkijkje in het dagelijks leven dan wanneer we in een hotel of op een camping hadden gebivakkeerd.

Boerderij annex gastenverblijf

Veel gebouwen uit de Duitse tijd worden nog bewoond en zijn zo goed mogelijk opgelapt. Polen maakt in het algemeen een armelijke indruk; het communisme heeft veel sporen nagelaten. Maar de natuur maakt indruk: grote en kleine meren, enorme bossen en een glooiend landschap.

Of ik er binnenkort weer heen zou willen? Niet echt. De reis is bijzonder vermoeiend per auto, niet alleen vanwege het aantal kilometers, maar ook door de wegen in Polen. We reden over provinciale wegen met om de haverklap snelheidsbeperkingen. Daar kun je je maar beter aan houden, want het wemelt van de flitspalen. Toch was dit een interessante reis en een hele belevenis.

Hier is een filmpje van een boottocht op de Krutynia. In de zomer is dit een populair uitstapje, maar nu in oktober hadden we de rivier voor ons alleen.

En hier zijn de foto's: