Na een verregende zomer hadden we nog wat mooie dagen tegoed. Dit weekend hebben we er een paar gekregen. Wandelen, fietsen, lekker buiten zitten met een boekje of de krant, wat klungelen in de tuin - al die dingen die de laatste tijd niet echt aanlokkelijk waren kwamen nu weer in beeld. Helaas is het weekend alweer voorbij...
De lange herfst- en winteravonden zijn in aantocht. Tijd
voor spelletjes en puzzels.
Ooit heeft er al eens een puzzelzelfmaaktip op dit blog gestaan, maar Computeridee wees op een nieuw programmaatje dat heel plezierig werkt
en zelfs in de gratis versie aardig wat mogelijkheden heeft: Astra Gift Maker.
Hiermee zet je in een paar stappen een foto in een puzzel om en die kun je
vervolgens opslaan voor later gebruik of opsturen naar familie en vrienden. Idee: installeer Astra op je laptop als die meegaat op reis. Verveling uitgesloten, zelfs zonder internetverbinding. Ook leuk voor (klein)kinderen!
Natuurlijk zijn er ook apps voor tablets die dit kunnen
(deze bijvoorbeeld), maar aangezien ik nog niet in het bezit ben van zo’n
apparaat kan ik daar weinig zinnigs over zeggen.
Een voorbeeld met een Oostenrijkse dame (zipbestand, dus eerst even uitpakken)
Volgens de poll op de bibliotheeksite worden er extra veel boeken gelezen in de vakantietijd. De lege plekken in de boekenkasten doen vermoeden dat dat wel klopt. Ook ik had een paar extra boeken ingeslagen voor mijn vakantie en daarnaast zit m'n e-reader vol oude Engelstalige mystery & crime voor tussendoor (tip: 'The Red House Mystery' van A.A. Milne. Ja, die van Winnie de Poeh).
Na een paar wat tegenvallende boeken was dit een aangename verrassing: De verborgen taal van bloemen, het debuut van de Amerikaanse schrijfster Vanessa Diffenbaugh.
Het verhaal:
Ooit werd de Victoriaanse taal van bloemen gebruikt om liefde uit te drukken: kamperfoelie voor toewijding, azaleas voor hartstocht en donkerrode rozen voor betovering. Maar Victoria Jones gebruikt deze taal voor overbrengen van emoties als verdriet, wantrouwen en eenzaamheid. Door haar traumatische jeugd, die ze heeft doorgebracht in talloze pleeggezinnen en tehuizen, durft ze zich voor niemand meer open te stellen. Alleen met de hulp van bloemen en hun betekenissen weet ze contact met de wereld te leggen.
Inmiddels is Victoria achttien jaar. Ze kan nergens naartoe en slaapt onder de blote hemel in een parkje, waar ze een kleine bloementuin heeft aangelegd. Als ze werk vindt bij een bloemist uit de buurt, ontdekt ze dat ze een gave heeft: door de juiste bloemen uit te kiezen geeft ze haar klanten precies wat ze nodig hebben. Pas als Victoria haar hart verliest aan Grant, een koopman die ze op de bloemenveiling heeft ontmoet, realiseert ze zich wat er mist in haar eigen leven. Voor het eerst is ze gedwongen om de pijnlijkste gebeurtenis uit haar verleden onder ogen te zien en te besluiten hoeveel ze durft te riskeren voor een tweede kans op geluk (aldus de flaptekst).
Er lopen twee verhaallijnen in dit boek: Victoria als negenjarig meisje dat haar laatste kans om geadopteerd te worden verspeelt, en de achttienjarige Victoria die stukje bij beetje contact leert leggen met de mensen om haar heen . Hoe de taal van bloemen hierin een grote rol speelt is heel origineel en overtuigend neergezet.
Achterin het boek is een bloemenlijst opgenomen, zodat we voortaan met meer zorg een boeketje voor iemand kunnen uitkiezen (geef geen gele rozen...)
Lees dit interview met de schrijfster, door Elsbeth Witt. Zij heeft ook de vertaling verzorgd van 'De Victoriaanse taal van bloemen', een mooie geïllustreerde bloemengids die dit najaar uitkomt naar aanleiding van het succes van dit boek.
In dit filmpje vertelt Vanessa Diffenbaugh hoe ze ertoe kwam dit boek te gaan schrijven. En hier is de sfeervolle boektrailer:
Het is volkomen terecht dat dit boek zo lovend is ontvangen. Hopelijk komt iemand op het idee om het te verfilmen!
(deze leestip verschijnt binnenkort - in iets gewijzigde vorm - ook op Suderblog)
Zelfs voor snellezers valt het niet mee om alles te lezen wat ze zouden willen lezen. Zeg maar gewoon: het is ondoenlijk. Kranten, nieuwsbrieven, Twitter, blogs, RSS en 'gewone' websites zorgen voor een onafgebroken informatiestroom (en leuke kattenfilmpjes), en dat is met de beste wil van de wereld niet bij te houden. Dat moet je ook niet willen. maar er zijn artikelen die je wat meer aandacht zou willen geven dan je normaal gesproken op kunt brengen. Lezen van het beeldscherm maakt me ongeduldig. Ik scan meestal de eerste regels en de conclusie, maar het dringt allemaal niet goed tot me door. Door alle links, plaatjes, knoppen en andere afleiding lukt het gewoon niet om me rustig op een tekst te concentreren. Bij een (e)boek heb ik daar geen last van.
Daarom ben ik nog steeds blij met mijn eigen tip: Readability in combinatie met Instapaper. In plaats van Readability gebruik ik inmiddels Clippable, dat veel sneller werkt en een aanmerkelijk 'schoner' resultaat geeft. Als ik een wat langere tekst later op m'n gemak wil lezen voeg ik die met twee drukken op de knop toe aan mijn Instapaperarchief en zodra daar 20 artikelen in zitten (het maximum voor downloaden in één keer) zet ik ze met een volgende druk op de knop om in een ePub-bestand. Overbodige tekst aan begin en eind van een artikeltje kun je weghalen met bijvoorbeeld Sigil, maar als je Clippable gebruikt is dat niet echt nodig.
Op die manier is al het leeswerk snel en eenvoudig omgezet in een boekje voor e-reader of iPad. Aangezien mijn e-reader alleen geschikt is voor lezen en niet voor internetten of andere afleidende activiteiten neem ik als vanzelf rustig de tijd om de tekst in me op te nemen. Desnoods buiten in het zonnetje. Maar dan moet die wel schijnen natuurlijk.
