Ontlezing? Valt best mee

Kluun pakt het goed aan met de marketing van het produkt Kluun. Hij heeft een website met weblog, zit op hyves, twittert, is te horen op de radio en heeft een nightwritershow op poten gezet. En o ja, hij schrijft ook nog columns en boeken. Kluun zit zelfs in mijn netvibesverzameling, zodat ik zo nu en dan zit te gniffelen om een column. Een paar weken geleden stuurde ik er eentje door naar jongste dochter, die een paar meter verderop op haar laptopje zat te werken. Ze vond hem ook wel geinig, maar had hem 's ochtends al op de radio gehoord.

Dochter op haar beurt stuurde hem door naar een vriendin. Voor die vriendin was dat aanleiding voor de verjaardag van haar vriendje een boek van Kluun te kopen. Vervolgens vroeg dochter of ik Klunen voor haar wou meenemen uit de bieb. Dat doe je dan natuurlijk.

Nu moest ik vanmorgen naar de kapper voor k&k (knippen & kleuren), dus ik was daar wel even zoet. Kluun mocht mee. Er stond trouwens een verhaaltje in Klunen waar een kapster in voorkwam, die werd gedumpt door een vriendje. De kapster die naast mij aan het werk was praatte met haar klant over boeken. De klant was iets waargebeurds aan het lezen en daarna viel ergens de naam Saskia Noort.

Kortom, het zit wel goed met dat lezen. En volgens mij wordt dat alleen maar beter als straks de e-readers een grote vlucht gaan maken. Mochten ze straks betaalbaarder worden (maar dat hoeft misschien niet eens) en nog meer mogelijkheden krijgen (volgens mij kun je op sommige al muziek luisteren en foto's bekijken, en het lijkt me slim als er ook een voorleesfunctie op komt), dan wordt het weer helemaal cool om boeken te lezen. Vooral als er slimmerikken komen die kans zien boeken illegaal te kopiëren en ter download aan te bieden, want dan gaat het net als bij muziek: wat belangrijk genoeg is om in het illegale circuit opgenomen te worden is de moeite waard..

Maar of we er als bibliotheek nog aan te pas komen? Niet als we door allerlei rechtenkwesties de e-boeken net als tastbare exemplaren per stuk moeten aanschaffen en uitlenen, zodat de klanten moeten wachten of reserveren als dat ene exemplaar al door iemand 'geleend' is. Ik hoop toch echt dat men landelijk tot het heldere inzicht komt dat bibliotheken beter gewoon leenrecht kunnen betalen over elke 'uitlening'. Dan wordt het mogelijk om een enorme collectie (gewoon alles wat er verschijnt - geen collectioneurs meer nodig..) aan te bieden en elk boek desnoods 20x tegelijk uit te lenen. Nooit meer wachten op de nieuwe Saskia Noort!

Maar nu ga ik eerst een paar daagjes op vakantie. Zonder e-reader.

Weer een plaatje van Wytse Noordhof

Koninginnestook en een frisse douche

Vanochtend heb ik ALLE ramen gelapt, althans binnenshuis. Buitenom doe ik morgen, maar dat is niet zoveel werk. Als de ramen gelapt worden moeten de planten aan de kant en vandaag was dat een mooie aanleiding om de plantjes, die net als de rest van het huis stof verzamelen, een frisse douche te gunnen. Het regende bijna de hele dag, wat wil je nog meer.

Het klimaat in ons huis is niet vriendelijk voor kamerplanten (wel voor mieren, slakken en spinnen). Aan isolatie deed men niet bij de bouw van deze woning en behalve dat de grootste ramen dubbel glas gekregen hebben is daar sindsdien weinig aan veranderd. Planten moeten dus van huis uit bestand zijn tegen behoorlijke temperatuurverschillen. In de praktijk blijven de sterkste exemplaren over. Sommige daarvan heb ik al heel lang, een aantal zelfs sinds mijn lagere schooltijd. De meeste van die blijvertjes zijn vetplanten. Ook is er een cactus die ik van een vakantievriendje gekregen heb toen ik een jaar of 15 was. Natuurlijk hield die vriendschap geen stand (wie geeft z'n vriendinnetje nou een cactus? Zo fout als het maar kan in bloementaal als je het mij vraagt). De cactus bleef wel.

Eén van die trouwe planten is deze:


Het is een lidcactus, eentje met kleine smalle 'blaadjes' en roze bloemetjes. Elk jaar bloeit hij een keertje, in het voorjaar. Dat verklaart de naam, die ik zonet heb gevonden op internet: paascactus, oftewel Rhipsalidopsis rosea. Hier staat een verhaaltje. Als hij echt zo bewerkelijk was als daar beschreven wordt had hij bij mij allang het loodje gelegd.

Dat hij Paascactus heet is wel grappig, als je weet hoe ik aan dat plantje gekomen ben. Bij ons in het dorp, in de kop van Noord-Holland, deden we niet aan een paasvuur maar aan een koninginnestook. Weken van tevoren bracht iedereen zijn afval naar een braakliggende plek en die bult nam enorme proporties aan. Deze berg bestond niet alleen uit takken, maar ook uit afgedankt meubilair, oud papier (zeer interessante lectuur kwamen wij tegen - ik denk niet dat het de bedoeling was dat we die onder ogen kregen), vodden, bloempotten en wat al niet. Elke middag na schooltijd waren we er te vinden en we sleepten de nodige schatten mee naar huis. Zo vond ik dus dat vetplantje, en aangezien ik opgroeide met het idee dat je niet zomaar een plantje weggooide (onkruid in de tuin was een ander verhaal), ontfermde ik me erover. Uit dankbaarheid staat hij nu nog steeds in de vensterbank te groeien en bloeien.