Koninginnestook en een frisse douche

Vanochtend heb ik ALLE ramen gelapt, althans binnenshuis. Buitenom doe ik morgen, maar dat is niet zoveel werk. Als de ramen gelapt worden moeten de planten aan de kant en vandaag was dat een mooie aanleiding om de plantjes, die net als de rest van het huis stof verzamelen, een frisse douche te gunnen. Het regende bijna de hele dag, wat wil je nog meer.

Het klimaat in ons huis is niet vriendelijk voor kamerplanten (wel voor mieren, slakken en spinnen). Aan isolatie deed men niet bij de bouw van deze woning en behalve dat de grootste ramen dubbel glas gekregen hebben is daar sindsdien weinig aan veranderd. Planten moeten dus van huis uit bestand zijn tegen behoorlijke temperatuurverschillen. In de praktijk blijven de sterkste exemplaren over. Sommige daarvan heb ik al heel lang, een aantal zelfs sinds mijn lagere schooltijd. De meeste van die blijvertjes zijn vetplanten. Ook is er een cactus die ik van een vakantievriendje gekregen heb toen ik een jaar of 15 was. Natuurlijk hield die vriendschap geen stand (wie geeft z'n vriendinnetje nou een cactus? Zo fout als het maar kan in bloementaal als je het mij vraagt). De cactus bleef wel.

Eén van die trouwe planten is deze:


Het is een lidcactus, eentje met kleine smalle 'blaadjes' en roze bloemetjes. Elk jaar bloeit hij een keertje, in het voorjaar. Dat verklaart de naam, die ik zonet heb gevonden op internet: paascactus, oftewel Rhipsalidopsis rosea. Hier staat een verhaaltje. Als hij echt zo bewerkelijk was als daar beschreven wordt had hij bij mij allang het loodje gelegd.

Dat hij Paascactus heet is wel grappig, als je weet hoe ik aan dat plantje gekomen ben. Bij ons in het dorp, in de kop van Noord-Holland, deden we niet aan een paasvuur maar aan een koninginnestook. Weken van tevoren bracht iedereen zijn afval naar een braakliggende plek en die bult nam enorme proporties aan. Deze berg bestond niet alleen uit takken, maar ook uit afgedankt meubilair, oud papier (zeer interessante lectuur kwamen wij tegen - ik denk niet dat het de bedoeling was dat we die onder ogen kregen), vodden, bloempotten en wat al niet. Elke middag na schooltijd waren we er te vinden en we sleepten de nodige schatten mee naar huis. Zo vond ik dus dat vetplantje, en aangezien ik opgroeide met het idee dat je niet zomaar een plantje weggooide (onkruid in de tuin was een ander verhaal), ontfermde ik me erover. Uit dankbaarheid staat hij nu nog steeds in de vensterbank te groeien en bloeien.